İMKANSIZ KAĞIT ÜZERİNE BİR DENEME... CANAN ALYURT

2007 - 2008 öğretim yılı başladığında öğrencilerin hepsini ( özellikle de dershanedekilerin) bir çalışma heyacanı sarıverir. Bu heyacanın verdiği şevkle çalışmaya girerler ama bilmezler ki her güzellik gibi bunun da bir sonu gelecek. "Bir şeye ne kadar acele başlarsan o kadar şeytanla karşılaşırsın. " Biz öğretmenler her zaman öğrencilerimizin kalitelerini yükseltmek için çabalarız. Öğrencilerimizden de bu çabalarımızın karşılığını isteriz. karşılık göremeyince bazen kızar bazen de kızmaktan beter ederiz. Ama hiçbir zaman öğrencilerimizden imkansız bir şeyi yapmalarını beklemeyiz. Geçtiğimiz günlerde dershanemizdeki bir öğrencimin bana vermiş olduğu bir "deneme"sini okudum. Bu deneme sınıfta yaptığımız küçük bir rehberlik üzerineydi aslında. Bir kağıdın ne olursa olsun yediye katlanamayacağını uygulamalı olarak görmüştü tüm sınıf. O imkansız kağıdın içine de istedikleri üniversite ve bölümlerini yazmışlardı. Onlar için imkansız bir kağıdın içinde imkansız bir üniversite yatıyordu sanki. Bu etkinliği yaptırma sebebim öğrencilerimizden imkansızı istemediğimizi ve sorumluluklarını tam olarak yerine getirmeleri gerektiğini göstermekti. Başarılı oldu sanıyorum. Tabiki bu etkinlikten etkilenmeyen bazı duyarsız insanlar da vardı ama içlerinden bir arkadaşımın bu olaydan çok etkilenerek yazdığı bir denemesini buraya almak isterdim. Gerçekten içten duygularla yazılmış bu denemenin sahibi olan ve şu an EA-3 sınıfında eğitim-öğrenim gören geleceğin önemli denemecilerinden olacak sevgili arkadaşım, dostum ve öğrencim CANAN ALYURT'a sevgi, saygı ve hürmetlerimi göndererek ilgi ve alakasından dolayı teşekkürlerimi sunuyorum...

İMKANSIZ KAĞIT

Her yaptığımızı önceden kestirebilsek hayat ne garip olurdu. Önüne geçebilir miydik acaba hayatın , bazı şeyleri değiştirebilir miydik? Bir parça dahi olsa... Sanmıyorum. Hiçbir şey gelmezdi elimizden, çabalamazdık bile. Zaten ne zaman arzuyla bir şeylerin üzerine gidip çabaladık ki? Ne zaman gördük ki kendimizi tüm çıplaklığımızla...

Hep bahaneler ürettik. Başkalarını suçladık kendimizi görmeden. Sırf hata yapmam dedirten "ego"muz yüzünden kendimizden olduk belki de. Hatalarımızı görmezden gelerek en büyük hatayı yaptık farkında olmadan.

Bir kağıt parçası acıtabilir mi insanın canını bu kadar? Bu kadar yakar mı yüreğini...? İnsana kendini bu kadar hiç hissettirebilir mi? Altı üstü bir kağıt parçası yediye bile katlanamayacak kadar aciz ve aciziz bir o kadar. Üstelik içinde iki cümlelik küçük bir yazı yazıyor... İmkansızın içine yazılan birkaç kelime... Ne yazıyor diye merak eden olacaktır tabi. Bırakın o da bende kalsın. Canım daha fazla yanmasın...

" Geleceğe karşı gerçek cömertlik, şu an mevcut olan vazgeçmeyi gerektirir."

CANAN ALYURT